Η Ναύπακτος... με το βενετσιάνικο κάστρο της!!!
Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Μια καινούργια εβδομάδα φίλοι μου ξεκινά κι ένας ακόμα φθινοπωρινός μήνας μας αποχαιρετά, για να καλωσορίσουμε τον πρώτο χειμωνιάτικο.
Οι εβδομάδες μπορεί να κυλούν, οι μήνες να ψυχραίνουν, όμως τα ταξίδια δεν σταματούν ποτέ!
Κι εγώ σας υπόσχομαι πολλές πολλές εκπλήξεις από τα επόμενα προσωπικά μου ταξίδια... 
Επόμενος προορισμός μας λοιπόν, η όμορφη Ναύπακτος με το βενετσιάνικο κάστρο της!
Για πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο ν' απολαύσουμε παρεούλα και τούτο το ταξίδι μας!!! 
http://now24.gr/nafpaktos-venetsianiko-kastro-tis/

Κοίτα να δεις... που αλλάξαμε ρόλους!!!

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Κοίτα να δεις που αλλάξαμε ρόλους, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ξαφνικά! Τα παιδιά φέρονται σαν γονείς και οι γονείς σαν παιδιά, καμιά φορά...
Μια στιγμή, να πάρουμε από την αρχή τα πράγματα, για να καταλάβετε κι εσείς τι εννοώ με αυτό που λέω. Εντάξει, είπαμε, είμαι λίγο του γιατρού αλλά όχι τόσο που να μην ξέρω τι λέω πια.
Λοιπόν, άνοιξα τα μάτια μου το πρωί και μιας και δεν είχε "τρέξιμο" πρωινό το πρόγραμμα σήμερα, είπα να πάω μέχρι το πατρικό μου και να πιω έναν καφέ με τους γονείς μου. Καλά, δεν πήγα και πολύ μακριά, μην φανταστείτε. Στον κάτω όροφο κατέβηκα. Κάθομαι λοιπόν ωραία-ωραία και περιμένω να μου κάνει η μαμά μου εκείνον τον λαχταριστό βαρύ γλυκό ελληνικό καφέ μου. Ο μπαμπάς μου είχε πιει πρωινό καφέ και δεν θα μας έκανε παρέα, οπότε σηκώνεται από τον καναπέ και λέει: "Εγώ θα βγω μια βόλτα για λίγο και θα πάω να πάρω τροφή για τα καναρίνια."
Γυρίζω λοιπόν εγώ με ύφος αυστηρό και του λέω: "Να σου πω, να βάλεις το μπουφανάκι σου γιατί έχει ψύχρα έξω και θα κρυώσεις. Και αν πας με τη μηχανή να πάρεις και το αντιανεμικό μαζί σου! Την εποχή αυτή θερίζει η γρίπη! Ή μάλλον καλύτερα μην πάρεις τη μηχανή, πήγαινε με το αμάξι."
Αφού τελείωσα τον μονόλογο κι ενώ εκείνος ήταν ήδη έτοιμος και φορούσε και το κράνος, βγάζει το κεφάλι του από την πόρτα του σαλονιού και με κοιτάει και μου λέει: "Καλά παιδί μου θα προσέχω. Εκατό χρόνια οδηγός και θα μου πεις εσύ τι να φορέσω; Ή μήπως ξέχασες πώς ντυνόμουν όταν δούλευα με τη μηχανή;"
Περιττό να σας πω, ότι χαντακώθηκα. Η μαμά μου που παρακολουθούσε τον διάλογο, άρχισε να γελάει. Φυσικά, όπως πάντα επειδή είναι η κλασσική Ελληνίδα μάνα και σύζυγος, γυρίζει και του λέει: "Εμ, βέβαια, όταν σε λένε οι κόρες σου να ντυθείς και να προσέχεις, τις ακούς κατά γράμμα. Άμα σε πω εγώ τίποτα, όλο το παλικαράκι παριστάνεις τώρα στα γεράματα με τη μηχανή!" 
Ο μπαμπάς μου χαμογέλασε και το μόνο που της απάντησε ήταν: "Κι εγώ σ' αγαπάω Σουλίτσα μου!" κι έφυγε για τη βόλτα του.
Όταν γύρισα στο σπίτι μου και σκέφτηκα από την αρχή όλη τη σκηνή που είχε διαδραματιστεί νωρίτερα στο πατρικό μου, χαμογέλασα. "Κοίτα να δεις, αλλάξαμε ρόλους", ψέλλισα. Κι όντως, έτσι ήταν. Όσο ήμασταν παιδιά με την αδερφή μου, κάθε φορά που βγαίναμε από το σπίτι, ακόμα κι αν είχε σαράντα βαθμούς υπό σκιάν, έπρεπε να πάρουμε ζακέτα. Έπαιρνα το αυτοκίνητο και ο μπαμπάς μου το πρώτο που έλεγε ήταν: "Βάλε ζώνη και μην τρέχεις!" Και τώρα τι; Πάψαμε να είμαστε τα παιδιά τους ξαφνικά και γίναμε εμείς οι γονείς τους; Γιατί αν το δεις από απόσταση όλο το πράγμα, έτσι μοιάζει, όσο κι αν ακούγεται γελοίο. 
Από τη στιγμή που μεγαλώνουμε και φεύγουμε από κοντά τους, η ανησυχία αντιστρέφεται. Το γεγονός ότι δεν τους ζούμε κάθε μέρα και δεν έχουμε την αποκλειστικότητα τους κάθε στιγμή, αρχίζει η αγωνία για το αν είναι συνέχεια καλά. 
Από παιδιά, θυμάμαι εμένα και την αδερφή μου, που αναζητούσαμε την αγκαλιά τους σαν καταφύγιο. Ως έφηβες, αποζητούσαμε την ησυχία μας και δεν θέλαμε να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν, γιατί ως φυσική εξέλιξη της εφηβείας, η αμφισβήτηση και ο αναρχισμός επικρατούσαν εντός μας. Ήρθε η ενηλικίωση. Η ανεξαρτησία μας, όπως λέγαμε ως "άγρια νιάτα", αφού τελειώνοντας τις σπουδές μας πιάσαμε αμέσως δουλειά και το σπίτι μας έγινε ξενοδοχείο, όπως παραπονιόταν μονίμως η μαμά μας. Το μόνο που θέλαμε ήταν να έχουμε καθαρά ρούχα στη ντουλάπα κι έτοιμο φαγητό το μεσημέρι. Για το πού πάμε και πού γυρνάμε, ούτε λόγος. 
Έλα όμως που τα χρόνια άλλαξαν εντελώς, καθώς έκανα τη δική μου οικογένεια. Τώρα που ο χρόνος είναι στ' αλήθεια λιγοστός και οι υποχρεώσεις άπειρες, τώρα εγώ τους αναζητώ και παλεύω με πείσμα να βρω χρόνο για να τον περάσω μαζί τους. Επιστρέφω στο πατρικό μου σπίτι και ξαναγίνομαι παιδί. Μόλις περάσω το κατώφλι του, ξέρω πως δεν είμαι η γυναίκα ή η σύζυγος με τις ευθύνες και τις γνώσεις του ενήλικα, αλλά το στρουμπουλό κοριτσάκι (το στρουμπουλό οφείλω να τονίσω ότι δεν έχει αλλάξει και πολύ ακόμα και σήμερα), που διάλεγε πάντα μια ζεστή γωνιά στο χαλί του σαλονιού για ν' απλώσει τα μπλοκ ζωγραφικής του και τις μπογιές του ή τα παιχνίδια για να παίξει με τη μικρή του αδερφή.   
Περιμένω λοιπόν, όπως και τότε να ετοιμάσει η μαμά το φαγητό και να τρυπώσω στην κουζίνα να δοκιμάσω την πρώτη βουκιά. (Με μια βασική διαφορά όμως! Τότε ήμουν παιδί και δεν ήξερα να μαγειρεύω. Τώρα είμαι ολόκληρη γαϊδάρα και σιχαίνομαι τη μαγειρική, γι' αυτό την έχει αναλάβει η μαμά μου.) Περιμένω πως και πως ν' απολαύσω τα υπέροχα γλυκά της, τα οποία δεν μας έλειπαν ποτέ από το σπίτι, ως γνωστή οικογένεια γλυκατζήδων. Περιμένω το μοσχοβολιστό καφέ της, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον πετύχει. Περιμένω τον μπαμπά μου να μου αναλύει κάθε λεπτομέρεια της λειτουργίας του αυτοκινήτου, λες και είμαι μηχανικός σε συνεργείο και θα καταλάβω (κάτι που το έκανε πάντα από όταν ήμουν μικρή, γι' αυτό και κατέληξα να μην ζω χωρίς το αμάξι μου, αφού ως κοριτσάκι δεν είχα κούκλες αλλά αυτοκινητάκια, μηχανές και το αγαπημένο μου τζιπάκι). Περιμένω να μάθω πόσα καναρίνια έχει από τις καινούργιες γέννες του και πόσα κιλά κρασί πιστεύει ότι θα βγάλει από το κλήμα φέτος. 
Και φτάνουμε στο σήμερα, που η μόνη μας ανησυχία για εκείνους τους δύο γονείς, είναι μόνο να είναι καλά! Τους μιλάμε λες και είμαστε εμείς οι γονείς, λες και ξέρουμε εμείς τη ζωή καλύτερα από εκείνους. Κι εκείνοι κάθονται και ακούν. Δεν αντιδρούν όπως κάναμε εμείς όταν ήμασταν παιδιά. Κάθονται κι απολαμβάνουν ακόμα και τις νουθεσίες μας αδιαμαρτύρητα, αρκεί να μην χάσουν ούτε ένα λεπτό από τη ζωή μας, αφού μας έχουν κοντά τους. Δεν θέλουν τίποτα περισσότερο. Δεν απαιτούν. Ξέρουν ότι τα δικά μας φτερά έχουν ανοίξει και πετάξαμε για τις δικές μας φωλιές. Το μόνο που κάνουν είναι να ρουφούν όσο περισσότερες στιγμές κοντά μας και τις κρατούν σαν φυλαχτό....
Γιατί τελικά, δεν αλλάζουν οι ρόλοι όσα χρόνια κι αν περάσουν. Οι γονείς θα είναι πάντα γονείς και τα παιδιά πάντα παιδιά, σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις εποχές, μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό φίλοι μου! Οι γονείς είναι η αρχή της ιστορίας κάθε ανθρώπου και την ιστορία που κουβαλά ο καθένας μας δεν μπορεί να την ξεχάσει ποτέ...   

Είμαι σε ηλικία που παλεύω να είμαι άνθρωπος...

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Μετά από διήμερη εκδρομούλα στο χωριό και πλάι στη ζεστή σόμπα, με θέα τ' απέναντι βουνά, όλο το χωριό στα πόδια μου και ένα μυαλό που αρνούνταν να επιστρέψει στην καθημερινή πραγματικότητα, επέστρεψα σήμερα επιτέλους στη βάση μου. 
Άνοιξα τον υπολογιστή μου για να κάνω μια στάλα δουλειά, μιας και αρνούμαι πεισματικά να συνδεθώ στο διαδίκτυο όσο βρίσκομαι στην εξοχή.Αλλιώς δεν θα λεγόταν εκδρομή αλλά συνέχεια της καθημερινότητάς μας.
Πριν πάρω φόρα και ξεκινήσω να παρακολουθώ ήρωες και ηρωίδες και να καταγράφω τα καινούργια κατορθώματά τους, άνοιξα το γνωστό σε όλους μας facebook για να πω και μια καλησπέρα και στα διαδικτυακά μου φιλαράκια. 
Εμπρός μου τότε, πετάχτηκε μια δημοσίευση μιας ασπρόμαυρης αφισούλας, που κοινοποίησε μια καλή μου φίλη, η οποία έλεγε: "Είμαι σε κάποια ηλικία που δεν κάνω τίποτα με το ζόρι. Δεν θέλω συζητήσεις υπό πίεση ούτε φιλίες με το στανιό. Δεν συμβιβάζομαι και δεν υποχωρώ όταν έχω δίκιο. Δεν θέλω να με αγαπάει κανείς κτητικά ούτε να παίζω θέατρο για να αρέσω."  Ευθύς αμέσως έκανα μια σκέψη και την κατέγραψα ως σχόλιο στην κοινοποίησή της, αφού με βρήκαν απολύτως σύμφωνη όλα όσα διάβασα στην αφίσα κι έτσι συμπλήρωσα με κάτι δικό μου που έλεγε: "Είμαι σε ηλικία που παλεύω να είμαι Άνθρωπος κάθε μέρα και να το αποδεικνύω μόνο με τις πράξεις μου!!!"
Γιατί έτσι νομίζω πως θα έπρεπε να κάνουμε φίλοι μου! Ναι, η καθημερινότητα μας καταπίνει. Γινόμαστε έρμαια του προγράμματός μας και μόλις παρεκκλίνουμε λίγο από εκείνα που έχουμε προγραμματίσει, ανατρέπονται τα πάντα και αποσυντονιζόμαστε. 
Και όταν λέω ότι παλεύω να είμαι άνθρωπος κάθε μέρα, δεν εννοώ φυσικά ότι πρέπει να αρχίσουμε τις φιλανθρωπίες και τις καλές πράξεις, για να εισπράττουμε το θαυμασμό και τα εύσημα. Όχι φυσικά! Η φιλανθρωπία δεν έχει αξία όταν γίνεται με το ζόρι και κατόπιν υποδείξεων. Φιλάνθρωπος είμαι όταν κάνω κάτι για να βοηθήσω χωρίς να προκαλώ και το κάνω με την ψυχή μου, δίχως να το μάθει κανείς. Φιλάνθρωπος είμαι όταν μπορώ να κάνω κάτι οργανωμένα και θέλουν να με ακολουθήσουν κι άλλοι και καταφέρουμε να προσφέρουμε όλοι μαζί, ακόμα καλύτερα. Τότε ναι, μακάρι να γίνω παράδειγμα προς μίμηση. Παρεπιπτόντως, η φίλη στην οποία αναφέρθηκα προηγουμένως πως έκανε την κοινοποίηση, ανήκει σ' εκείνους που προσωπικά θαυμάζω, γιατί πρωτοστατεί σε μια τέτοιου είδους κίνηση, βοηθώντας μικρά παιδιά και τις οικογένειές τους. Ο λόγος όμως που το κάνει είναι ένας! Το κάνει μόνο από αγάπη και ανθρωπιά και γι' αυτό την ακολουθούν και τη βοηθούν και πολλοί ακόμα φίλοι, καταφέρνοντας έτσι να προσφέρουν σημαντική βοήθεια σε εκείνους που έχουν πραγματικές ελλείψεις στη ζωή τους. 
Επιστρέφω όμως σε εκείνο που ξεκίνησα να σας λέω από την αρχή. Είμαι σε ηλικία που παλεύω να είμαι άνθρωπος, πρώτα-πρώτα για εμένα. Σέβομαι τον εαυτό μου, δεν τον εκθέτω και δεν τον προσβάλλω με τις πράξεις μου. Δεν τον ταλαιπωρώ και δεν τον αδικώ, θυσιάζοντας πολύτιμο χρόνο που θα μπορούσα να του αφιερώσω. 
Παλεύω να είμαι άνθρωπος και για τους γύρω μου κι όχι μια καλοκουρδισμένη μηχανή που προσφέρει υπηρεσίες και κάνει πράγματα μόνο από συνήθεια. Δεν πάω κι έρχομαι μόνο στη δουλειά, αν έχω φυσικά, δεν κάνω μόνο τις δουλειές του σπιτιού και τις υποχρεώσεις του. Δεν λέω ένα ξερό "γεια" στον σύζυγο και στα παιδιά, όταν συναντηθούμε στο σπίτι. Κάτι που πολλές φορές συμβαίνει και από καθαρή τύχη. Το να έχει δηλαδή κοινές ώρες στο σπίτι όλη η οικογένεια, είναι συχνά πολύ σπάνιο ως φαινόμενο στις μέρες μας.
Αμέσως-αμέσως, βλέπουμε ότι ο θεσμός της οικογένειας αρχίζει και "μπάζει". Τώρα θα έρθεις εσύ φίλε αναγνώστη και θα μου πεις: "Καλά εσύ κυρία μου έχεις της τέλεια οικογένεια και μιλάς; Ρωτάς πόσες και πόσο χρονοβόρες υποχρεώσεις έχει μια οικογένεια;" Και θα σου απαντήσω μόνο με μία φράση: "Εγώ φίλε μου, έπαθα κι έμαθα". Καμιά οικογένεια δεν είναι τέλεια. Όμως, αν γίνουμε για λίγο θεατές της ίδιας μας της ζωής, θα καταλάβουμε αμέσως ότι κάτι μας λείπει. Αυτό έκανα κι εγώ, όταν έπιασα τον εαυτό μου να λειτουργεί μόνο για να φέρει σε πέρας οικογενειακές, επαγγελματικές και κοινωνικές υποχρεώσεις. Ο χρόνος για τον εαυτό μου ήταν μόνο πολύ αργά τη νύχτα όταν είχε ησυχία για να μπορέσω να απολαύσω ένα βιβλίο, πράγμα που σήμαινε ξενύχτι γιατί είμαι και βιβλιοφάγος και την άλλη μέρα, να σου το φάντασμα με δύο κιλά μακιγιάζ για να μπορέσω να δείχνω άνθρωπος. Όσο για την οικογένεια, καλά κουρδισμένα στρατιωτάκια με αυστηρά τηρούμενο πρόγραμμα. Έτσι, γρήγορα κατάλαβα ότι έπαψα να είμαι άνθρωπος!
Όταν το φιλοσόφησα όμως λίγο, αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν δύσκολο να το αλλάξω. Αν ήταν δύσκολο να προσαρμόσω τις ώρες κοινές ώρες στο σπίτι, τότε εκμεταλλεύτηκα τις λίγες κοινές στιγμές και θέλησα να μάθω πως ήταν η μέρα της οικογένειας. Η αντίδραση όχι μόνο ήταν άμεση, αλλά όλοι ήταν πρόθυμοι να συμμετάσχουν. Όλοι είχαν κάτι να πουν. Όλοι είχαν κάτι να βγάλουν από μέσα τους. Κι επιπλέον, είναι πολύ όμορφη η αίσθηση που έχεις όταν υπάρχει κάποιος που νοιάζεται για εσένα. Ένας άνθρωπος που είναι παρών για να μοιραστείς όμορφα και άσχημα πράγματα. Είναι ανθρώπινη ανάγκη τελικά, το να ακουμπήσεις όσα σε απασχολούν σε ένα τραπέζι και να τα μοιραστείς. Είναι ανθρώπινη ανάγκη μια αγκαλιά κι ένα χάδι...
Έτσι, αυτό το τραπέζι το καθιέρωσα την Κυριακή. Σίγουρα σε όλες τις οικογένειες υπάρχει μία κοινή ώρα που μπορούν να γευματίσουν. Η γιαγιά μου έλεγε ότι το τραπέζι μαζεύει την οικογένεια και είχε δίκιο. 
Κι έπειτα από το τραπέζι, μια ώρα που θα μπορούν όλοι να την περάσουν έξω από το σπίτι. Δεν έχει σημασία αν είστε δύο ή τέσσερις ή περισσότεροι σε μια οικογένεια. Μια βόλτα για περίπατο, μια βόλτα για έναν καφέ ή το βράδυ για ένα ποτό ή για ό,τι επιλέξετε εσείς, με μία όμως βασική προϋπόθεση. Βόλτα χωρίς να πάρετε μαζί σας τα προβλήματα που σας βαραίνουν. Αφήνουμε όσα μας απασχολούν στο σπίτι και βγαίνουμε έξω για να φορτώσουμε τις μπαταρίες και να ξεκινήσουμε την εβδομάδα ετοιμοπόλεμοι!
Κι αφού καταφέρουμε να φερθούμε ανθρώπινα στον εαυτό μας αλλά και σε εκείνους που αγαπούμε, τότε μπορούμε να το κάνουμε και με όλο τον κόσμο, αλλά και σε όλες τις καθημερινές μας δραστηριότητες. Ανθρωπιά είναι να μην κλοτσήσεις το αδέσποτο που σε εκνευρίζει με το γάβγισμά του. Ανθρωπιά είναι να μην περάσεις με κόκκινο και προκαλέσεις ατύχημα. Ανθρωπιά είναι να μην πετάξεις το σκουπίδι στο δρόμο και μολύνεις το περιβάλλον. Ανθρωπιά είναι να προσφέρεις βοήθεια σε κάποιον που την έχει ανάγκη. Ανθρωπιά είναι να σέβεσαι τις ελευθερίες του συνανθρώπου σου. Ανθρωπιά είναι να είσαι ευγενικός και τίμιος. Ανθρωπιά είναι να είσαι σωστός φίλος. Ανθρωπιά είναι να μην είσαι εγωιστής. Ανθρωπιά είναι να μάθεις να παλεύεις κάθε μέρα να είσαι άνθρωπος πρώτα για εσένα κι έπειτα για τους άλλους...
Τώρα θα με ρωτήσεις, αν όλα τα παραπάνω κατάφερα να τα κάνω πράξη ως τώρα και κατά συνέπεια κατάφερα να είμαι άνθρωπος. Όχι. Αυτή είναι η απάντηση. Δεν κατάφερα να κάνω πράξη όλα τα παραπάνω, γιατί δεν είμαι ο τέλειος άνθρωπος αγαπημένε μου αναγνώστη. Όμως αυτό που κατάφερα και το λέω με υπερηφάνεια, είναι ότι κάθε μέρα παλεύω να κάνω πράξη έστω και ένα από αυτά και σιγά-σιγά ελπίζω να βελτιωθώ σημαντικά και να γίνω κι εγώ σωστός άνθρωπος σε τούτη την κοινωνία. 
Ειδικά τώρα, που βλέπω γύρω μου ότι ο σεβασμός είναι είδος υπό εξαφάνιση. Οι ηθικές αξίες είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Και γενικώς η κοινωνία μας καταρρέει από μέρα σε μέρα. Στο χέρι μας είναι να κρατήσουμε σε υψηλά επίπεδα τα ιδανικά μας, παραμένοντας άνθρωποι και όχι μηχανές. Η ανθρωπιά είναι κάτι που δεν διδάσκεται. Ο άνθρωπος γεννήθηκε με αυτό το χαρακτηριστικό, απλώς ξεχνά να το καλλιεργεί πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του. Είναι καιρός λοιπόν νομίζω, να το ξαναθυμηθούμε, γιατί ούτε τα προβλήματά μας θα λυθούν ως δια μαγείας, ούτε ο κόσμος θα αλλάξει έτσι ξαφνικά, ούτε οι κοινωνίες μεταλλάσσονται από μόνες τους. Η ανθρωπιά όμως μπορεί να κάνει θαύματα εάν εμείς το αποφασίσουμε!!!