Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012


...Έδωσε τη διεύθυνση στον οδηγό κι εκείνος την πήγε σ’
ένα μέρος πολύ κοντά στη θάλασσα. Ήταν ένα μικρό ξε-
νοδοχειακό συγκρότημα. Το ταξί την άφησε ακριβώς έξω
από το μπανγκαλόου που της είχε πει στο μήνυμα. Είχε
τον αριθμό 26. Τον αριθμό τους. Σίγουρα δεν ήταν τυχαίο.
Ακόμα και η τοποθεσία, ήταν η παραλία που αγαπούσε
από παιδί η Αλεξάνδρα. Πολλές φορές που εξαφανιζόταν,
την έβρισκε να κάθεται εκεί και να κοιτάζει με τις ώρες
τη θάλασσα. Ο Αλέξανδρος δεν είχε κάνει μέχρι σήμερα
τίποτα κατά τύχη. Ποτέ δεν βάδιζε με γνώμονα την τύχη.
Πάντα ήθελε να περπατάει στα σίγουρα, κάτι που συχνά
της θύμιζε, όταν εκείνη ταξίδευε με το μυαλό της.

Η πόρτα άνοιξε μπροστά της σχεδόν μόλις εκείνη
έφτασε. Της χαμογελούσε και άπλωσε το χέρι του να την
υποδεχτεί με κάθε επισημότητα. Πήρε το πανωφόρι της
και το ακούμπησε σε μια κρεμάστρα εκεί δίπλα. Την οδή-
γησε στην τραπεζαρία και τράβηξε ευγενικά την καρέκλα
της, για να καθίσει. Είχε ετοιμάσει δείπνο για δύο. Όλα
προσεγμένα και πολύ ιδιαίτερα. Ακόμα και το κρασί, το
γλυκό κρασί που κι αυτό ήταν το αγαπημένο της.

Απόλαυσαν το δείπνο τους ήσυχα, σχεδόν σιωπηλά.
Μιλούσαν από ώρα με τα μάτια. Όταν τελείωσαν το φα-
γητό τους, της πρότεινε να συνεχίσουν με το κρασί, κά-
που μακριά από το τραπέζι. Την οδήγησε αυτή τη φορά
σ’ ένα άλλο δωμάτιο. Μπαίνοντας, αντίκρισε απέναντί
της μια μεγάλη τζαμαρία, που νόμιζες, αν την άγγιζες,
θ’ άγγιζες πολύ εύκολα τη θάλασσα. Ήταν τόσο κοντά,
θαρρείς. Εκεί που τελείωνε η τζαμαρία, υπήρχε ένα μεγά-
λο τζάκι που φώτιζε τον χώρο. Μπροστά του ένα μεγάλο
χαλί και πάνω του ριγμένα επιμελώς ατημέλητα μεγάλα
μαξιλάρια, και κάπου εκεί κοντά δυο ποτήρια, ένα μπου-
κάλι κόκκινο κρασί κι ένα τριαντάφυλλο.

Εκείνη προχώρησε αργά, μαγεμένη από τη θέα και από
την ατμόσφαιρα. Καθίσανε αναπαυτικά, σχεδόν ξαπλώ-
σανε πάνω στα μαξιλάρια κι εκείνος της πρόσφερε μαζί
με το ποτήρι και το τριαντάφυλλο.Οι φλόγες φώτιζαν το
πρόσωπό του. Εκείνη πήρε το ποτήρι και χώθηκε στην
αγκαλιά του. Έμειναν αρκετή ώρα αγκαλιασμένοι κοιτά-
ζοντας τη θάλασσα.

Κάποια στιγμή, εκείνος έσκυψε προς το πρόσωπό της
και τη φίλησε απαλά στο μάγουλο. Εκείνη του απάντη-
σε μ’ ένα ίδιο φιλί στα χείλη. Το ένα φιλί ακολούθησε το
άλλο και πολύ γρήγορα έγιναν ένα. Τα σώματα βρήκαν
αμέσως τις κρυφές πτυχές τους. Οι καρδιές έσμιξαν ξανά
και μπήκαν η μία μέσα στην άλλη και κλείδωσαν εκεί. Το
κλειδί το πήρε το κύμα μαζί του, μακριά.
Έτσι ακριβώς, στην ίδια θέση αγκαλιασμένους, τους
βρήκε το πρωινό φως. Έμοιαζαν σαν κάδρο, δημιούργημα
του πιο ρομαντικού καλλιτέχνη. Ασάλευτοι. Χαμογελα-
στοί και γεμάτοι. Τόσο γεμάτοι που δεν υπήρχαν δυο σώ-
ματα τώρα πια, αλλά ένα....
"Αλεξάνδρα"






Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΜΟΥ ΔΙΝΕΤΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ!